Diyet Hikayem

İste benim kilo verme hikayem…

Evlendiğimde 57 kilo çıtı pıtı bir gelindim.Yemek yapmayı bilmediğim için mi dersiniz mutluluk sarhoşluğu mu dersiniz bilemem ama ilk bebeğime hamile kaldığım zaman kilom 69 olmuştu.

Bunu ilk kontrole gittiğimde öğrenmiştim ve şok olmuştum. Kilo alabileceğimin farkında bile değilmişim demek. 9 ayin sonunda ben kilomda tavan yapmış 92 kilo ile doğuma girmiştim.

Bebeğimi sezaryen ile dünyaya getirmiş hiç kilomu düşünecek zamanımın olmadığı, sıkıntılı loğusalık depresyonunun hat safhada seyrettiği bir ruh haliyle büyüttüm ilk bebeğimi. Aynalara küs, mağazalara küs, tartıya küs bir 4 sene geçirdim.

Aslında eşimin çok büyük desteği vardı bu zaman zarfında bana. Mekik aletleri, kremler koşu bandı… Bir dediğimi iki etmiyordu sağ olsun. Bense bir mucize bekliyordum: Şunu ye tekrar 57 ol diye bir şey var sanıyordum. Aletlermiş, kremlermiş… Alınan hiçbir şeyi kullanmıyordum… Nasıl bir üşengeçlikse bende ki: “aman ye can boğazdan gelir”, “senin yüzün, gözlerin yeter”ler dostum olmuştu.

Eşofmanlarla gezen, bir düğün dernek kıyafetinde aklı başına gelen ama ertesi gün bütün o sözleri unutan ve sağlıksız beslenmeye devam eden bir kadındım ve böyle 4 sene geçirdim.

Almadığım çay, zayıflama hapı kalmamıştı sanırım. ama ne disiplin vardı ne sabır ne de istikrar…

Spor mu? Asla… Terlemeye üşenirdim.

4 senenin sonunda hiçbir şey yapmadan sanırım iki sene ilk bebeğimi emzirerek kilom 78′e inmişti.

Ve ben bu kiloyla ikinci bebeğime hamile kaldım.

88 kilo ile ikinci yavrumu yine ameliyat ile dünyaya getirdim.

Yusyuvarlak, tostoparlak bedenimle ve 85 kilo ile bir 4 sene daha geçirdim

Yine bin bir hevesle alınan ama bir kere kullanılıp yeri unutulan kremler, spor aletleri çaylar ve haplarla…

Büyük kızım 8, küçük kızım 4 yasındaydı artık…

Kendimi sadece ev temizliği, ütü ve yemek yapan bir kadın olarak görüyor; kadın olduğumu bile hissetmiyordum.

Eşimle muhabbetimiz ise sadece:

Her dışarı çıktığımda herkese özenen, “ Hasan o mu kilolu, ben mi?”

“ Hasaaan onun basenleri mi daha büyük, benimkiler mi?” şeklindeydi.

Mutsuzdum, mesele kiloyu çoktan geçmiş, bedenime ve yaşamımdaki bir parçama küsmüştüm sanki…

Kasım 2011’de bir ameliyat geçirdim. Annem bana bakmak için bir sure evime geldi. Gerçeklerle ilk yüzleşmem anneciğim sayesinde oldu…

Yine bir karın ameliyatı geçirmiş kocaman göbeğim ve ben sabahlığımla evde geziniyordum

İyileştiğim günlerden birinde, annem bana tüm samimiyetiyle “bu hal ne Çiğdoş?” diye muhabbete girdi.

“Kızım yapma 33 yaşında kadın gofret yer mi, sonra üzülüyorsun bak tansiyonun çıkıyor diye… Kolesterolün aldı başını… Daha çok gençsin… Kocan genç… Yakışmıyor” diye sürdürdü konuşmasını… Beni diyete soktu ama ne fayda!!! annem alışverişe ben sürüne sürüne gofretlere gittim…

Artik iyileşmiştim. Annem de evine dönmüş, ben eski sağlığıma kavuşmuştum.

Kuzenim Ecem ile artik ameliyat hayalleri kurmaya başlamış, göbeğimizi kaça aldırırız, hangi zayıflama kampına gideriz, hangi diyetisyen ünlü, vizite ne kadar araştırmalarına girmiştik. İki gün sonra hepsini unutarak tabii…

Ve bir gün ben yemek hazırlarken kızlarım odalarında oyun oynuyorlar, ben de kulak misafiri oluyordum. büyük kızım küçüğüme,

“Ben babama benziyorum bu bebek babam onu ben seslendireceğim sen de anneme benziyorsun bu bebek de annem onu da sen konuşturacaksın” dedi.

İşte o an kızımın ağzından çıkan sözler benim gerçek kilo verme serüvenimin başlangıcı oldu…

“Hayır, ben anneme benzemek istemiyorum” diyordu en masum haliyle, “Annem çok şişko… Ben annem olmak istemiyorum.”

Elimde ne varsa bırakıp, banyoya koştum… kaç zaman ağladığımı hatırlamıyorum… Kendimi kaybetmiştim. O kadar yaralandım… Kendime kızdım sinirlendim ve dedim ki ben artik şişko bir anne olmayacağım.

İnternette diyet sitelerin i araştırmaya karar verdim ve tesadüfen Taylan Kümeli vasıtasıyla kızının bloğu ile tanıştım iste o blog O kadar yakın ve içten, sanki kardeşim gibi karşıladı ki beni Ezgi’m… Benim artik kilo vermeme şansım yoktu. Borçluydum ona! Her soruma cevap verdi, beni hiç yalnız bırakmadı, dibe vurduğumda hep çekip çıkardı. Sonsuza kadar minnettarım, can borcum var hem sn Taylan Kumeli’ye hem kızı Elif Ezgi Uzmansel’e…

Listelerin alışverişi yapılıyor her hafta aksatmaksızın atlamaksızın…

Listeler uygulanıyordu. Kendi sağlıksız, kulaktan dolma son gündem diyetler, detoxlar yaparak 13 kilomu vermiş 72 kiloya düşmüştüm şubat 2012 de ama yine başa sarıyordum.

Gofretlerimden uzak duramıyordum işte… Elim ve sonra da midem abur cuburlarla doluyordu. Asla ekmek yemem! Yemek tabağım da bitmez ama işte ahh abur cuburlar kolalar yok mu?

Kendimi deşifre etmek de çok yararlı oldu bana…

Kullandığım sosyal paylaşım sitelerinde kilomu ve (hiç utanmadan ve tereddüt etmeden) diyette olduğumu her fırsatta dile getirmek için kullandım çünkü geri dönüşüm olsun istemiyordum. Orada benim yoldaşım olmuş insanlara mahcup olmak her şeyden fazla gücüme gidecekti…

İnstagram’da Ülkü… Hakkını ödeyemem, beni “diyetteyiz” tagina dahil etti ve oradaki tüm “diyetteyiz” ekibi beni hep motive etti…

Sonunda hedefime ulaştım!

Darısı tüm ağırlıklarından kurtulmak, bedeniyle tekrar mutlu, aynalarla barışık yasamak isteyen dostlarımın başına…

Simdi ki hedeflerim sporu yaşam sekli haline getirmek ki, son 3gundur firesiz günde 1 saat spor yapıyorum… Çünkü yine Ezgi’me söz verdim bir de kızlarım sigarayı bırakmamı çok istiyorlar. inşallah sigarayı bırakmak nasip olur. Artik 58 kiloyum ve çok mutluyum. 38 bedenim kendime, aynama ve gelen takdirlere hala inanmıyor ütülediğim bir gün önce giydiğim pantolonumu ütü tahtasından alıp tekrar giyiyorum… Bu pantolon bana mı ait?

                                                     

İnanamıyorum inanmıyorum inanamıyorum : ))

Bir kez daha elinize emeğinize egosuz kişiliğinize teşekkür ederim Ezgi’m… hem anneciğine hem sana saygıyla selam ediyor, sevgiyle kucaklıyorum sizi ….

85’den 58’e bir yolculuk … 😉

Çiğdem Aydın